21 dec 2013 Zaterdag Costa Rica San Jose Eindelijk Costa Rica

~~Zaterdag 21 dec.
Tussen 7:30 en 7:45 moest iedereen uit z’n bed. Eindelijk, we gaan naar Costa Rica. Beddengoed eraf, spullen in de auto, diertjes voeren en gaan met die banaan. Op naar Sjaak en Ellen. Corrie en Toon zouden oppassen en dus stonden die al klaar om ze uit te zwaaien.  Op Schiphol kwamen Chris en Yvonne ook al gauw. Net als met Nieuw Zeeland zouden zij de bus mee terug nemen naar Stroe. Terwijl Sander even geld ging wisselen, stond de rest te wachten. Toen besefte Cindy ineens dat haar mobiel nog in de bus lag. Oei. Gelukkig had Sjaak ook het mobiel nummer van Chris en voor een kratje bier en een massage doet Chris een hoop. Het inchecken verliep ook niet helemaal vlekkeloos, dus kregen we gelukkig hulp van een baliemedewerkster. Al die computers ed. pfff. Dat was fijn, de koffers ingecheckt. Ellen had 2 tickets naar Panama en San Jose. De rest had 1 ticket naar San Jose. Behalve Luca die kon maar tot Panama. Gelukkig voor hem hadden Peet en Lies hetzelfde probleem. Peet en Lies waren al lang en breed aan het shoppen. En toen we ze hadden gevonden, konden we eigenlijk al direct boarden. We moesten eerst door de controle. Bodyscan. Lekker veilig. Tassen erdoor. Maarrrr ja het gaat natuurlijk nooit echt vlekkeloos. Bleek dat Sander z’n zakmes in z’n handbagage had zitten. Tsja dat wordt natuurlijk niet geaccepteerd. Pfff. En toen in het vliegtuig. We moesten 11 uur vliegen naar Panama. Dan hadden we een korte wachttijd en dan nog 1 uur naar San Jose.
 Dewi en Luca vonden het echt heel spannend. En toen ze erachter kwamen wat je allemaal kon doen met dat schermpje………
Het was een lange vlucht, maar het ging heel goed. Alle kinderen konden het goed vol houden en zelfs de volwassenen. Lekker filmpjes kijken, spelletjes spelen en lekker eten. De landing in Panama vond ik echt heel bijzonder. Ik zag geen landingsbaan (want die lag voor ons), geen gebouwen, alleen maar jungle. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Prachtig. Op het vliegveld gingen we zo snel mogelijk naar de gate om daar de laatsten in te checken. Het wachten daar werd ook nog goed ondergaan. Maar na wat vertraging om eindelijk dat laatste uurtje te reizen toen was het wel op met de koek. Sebas, Juul en Dewi vielen in slaap. Cindy ook een beetje. Luca moest aan het einde van de vlucht een beetje huilen, want hij vond deze vlucht iets te spannend. Kleiner vliegtuig met beetje turbulentie. En toen we dan eindelijk op San Jose aankwamen, kregen we een berichtje van Toon, dat het een beetje erg hectisch was op het vliegveld en dat Costa Rica een niet roken land was. Wat?????? Dacht Sander, niet roken. Nou ticket terug naar huis dan. Het schijnt dat sinds 2012 een wet is, die zegt dat je niet meer in het openbaar mag roken. Dus niet op straat oid en zelfs niet in de tuinen. Heel bizar. Nou op naar het hotel, waar de familie Diaz al was. Iedereen was heel blij ze te zien, want die misten we nog. Bij het hotel vroegen we hoe dat zat met het roken en toen zei een medewerkster dat je gewoon niet mocht roken daar. Hoe bizar is dat? Heb ik gelukkig geen last meer van pfff. Later zei een andere medewerker gelukkig dat als je verdekt helemaal achter in de tuin ging staan, dat ze dat wel toestonden. Nou dat maakte het al een beetje dragelijker. Na een drankje wilde iedereen al gauw naar z’n bed. Sebas en Juul sliepen al, maar de rest was nog wakker. Het was voor ons Nederlandse tijd op dat moment 04:00 uur ’s nachts, maar in Costa Rica was het op dat moment 21:00 uur. Mooie bedtijd toch?? Nou dat was mij wel een nachie zeg. Luca was de hele nacht een het spoken. Hij wist echt totaal niet meer waar hij was. Hij was telkens op zoek naar de deur en zei ik ga hoor. En 1 keer stond echt helemaal in paniek staand op het bed te schreeuwen. Ik weet niet wat voor een nachtmerrie hij had, maar ik had nog nooit zo’n angst gezien in iemand ogen. Nou dat was een heftig nachtje. En in de ochtend om een uurtje of 04:00 uur, was iedereen klaarwakker. En dan ook echt iedereen.