Zaterdag 14 Jan t/m Maandag 16 Jan

Zaterdag 14 Januari:

Op een mooie zaterdagochtend werden we wakker op een winderige maar zonnige aan een riviertje dicht bij Rangiora. We hadden afgesproken tussen half 10 en 10uur bij hem te zijn, omdat ze hun eerste afspraak met een klant om 11uur hadden. Aangezien we onze vuilwatertank vol hadden konden we niet afwassen en dus ook niet tanden poetsen binnen. Dus aan het riviertje met een bekertje water hebben we onze tandjes gepoetst. Daarna richting Ross gereden en hebben we een lekker ontbijtje gehad bij Subway hmmmm. Toen we bij Ross aankwamen nzagen we daat hij heel veelland had en jammer genoeg word een groot deel niet meer gebruikt omdat hij is gestopt met de kwekerij. Ook hebben we kennis gemaakt met Ross zijn vrouw en kinderen. Om half 11 zijn we vertrokken naar de eerste klant. Een oud mannetje van 87 met een passie voor clematis soort. De tweede klant hadden we mee afgesproken daar rond 1uur te zijn, we waren iets aan de vroege kant waardoor we eerst naar zijn huis gingen om op de kinderen moest passen. Tijdens Sander zijn bezoek aan deze klant en de rondleiding in zijn boomkwekerij hebben de dames een rondleiding gekregen van zijn kinderen in zijn huis en tuin. Ze kwamen terug met komkommer, zonnebloemen en heel veel mooie verhalen. De kinderen hadden hun eigen bloemen en groente tuinen en wonnen hier zelfs prijzen mee. De kweker zijn vrouw vertelde over een prijs van de grootste pompoen die ongeveer 350 kilo woog. En zo groot als mini cooper whaaaa. Die hadden ze niet gewonnen maar daar gingen ze nu wel voor. Het was erg gezellig en de heren moesten de dames mee sleuren. Door deze bezoekjes hebben we op weg hier naartoe een klein een beetje een indruk gekregen van de ravage van de aardbevingen in Christchurch. Na de bezoeken zijn we naar het winkelcentrum gegaan om een hapje te eten. de heren hebben toen een harde schijf gekocht en de dames werden voor een half uurtje losgelaten (wat natuurlijk niet genoeg is en ze gingen verstoppen voor Sander die ze zat te zoeken). Toen we weer terug waren bij Ross zijn huis hebben hun een potje tennis gespeeld (jaja Ross had een eigen tennisbaan in z'n tuin). Het was een zwaar potje want het was op het gras en de bal sloeg soms dood. Hier had Sander wat moeite mee (als hij verliest heeft hij altijd moeite want daar kan ie niet tegen). 1e Set heeft Sander verloren met 6-2 en toen was het tijd voor een biertje en nog een biertje omdat de oudste dochter van Ross er was en we daar natuurlijk ook even kennis mee moesten maken.
Daarna werd de strijd weer voortgezet en wist Sander die Set naar zich toe te trekken en heeft gewonnen met 6-4. Nu staat het dus 1-1 en moet het aanstaande woensdag afgerond worden. Gelijk na de tennis was het eten klaar en konden we lekker BBQ vlees eten met salade en aardappeltje hmmmm. Na het eten heeft Sander met Ross nog wat zakelijke dingen besproken en hebben de dames het logboek bijgewerkt. Het was een prachtige waaierige zonnige dag en hebben dus ook wasjes kunnen draaien en die waren aan het einde van de dag weer lekker droog. Die nacht sliep Iris in haar uppie in de camper en cin en san hadden een bed gekregen. Tegen een uurtje of 23:00uur was iedereen gesloopt en gingen lekker naar bed.

Zondag 15 Januari:

Het was weer zonnig deze ochtend. Sander was als eerste wakker, liep naar de keuken om z'n bakkie pleur te halen en kreeg van Ross z'n vrouw schokkend nieuws te horen. Ze vroeg aan Sander: Did you feel the earhquake tonight??? There were three of them and one with 5.0 en two with 3.5. Het schijnt dat iedereen in huis wakker is geworden en het huis voelde schudden terwijl Cindy en Sander lekker lagen te slapen. Toen kwam Iris de keuken binnen en vroeg Sander of ze de aardbeving had gevoeld en zei : Haha grapje zeker.. Die had er dus ook totaal niets van vernomen. Een 5.0 is een best heftige aardbeving vanaf 5.5 kunnen er dingen worden destroided. Met een 5.5 wordt er van alles in gang gezet voor de veiligheid van de bevolking. Ouders worden gebeld om kinderen van school te halen e.d. Tot op de dag van vandaag snappen we niet dat wij hier met z'n drieen gewoon kats doorheen zijn geslapen. Ross was al weg aangezien hij Tourgide is op een dubbeldekkerbus in Christchurch, die rampentoeristen een rondleiding geeft door de geruineerde stad. Hij is of de chauffeur of commentator van de bus. Wij zouden vandaag ook deze rondleiding doen en moesten om 09:45 aanwezig zijn. Dus snel een broodje gegeten en op weg gegaan naar de stad. Ross zag er prachtig uit in z'n pakkie met brutels en petje op en microfoontje in zijn oor. Vandaag was hij commentator speciaal voor ons. We zaten op het bovendek van de bus in het zonnetje en waren onze zonnebrand vergeten, maar die lieve Kiwi's denken aan alles en dus ook aan zonnebrandcreme. De tour ging van start, het was erg leuk om Ross als commentator te zien op deze bus en erg leuk dat hij zoveel van Christchurch weet. Het is eerder uitgeroepen tot het mooiste botanische stad in de hele wereld, maar deze stad is flink te grazen genomen door de heftige aardbevingen van de laatste jaren. Het lijkt wel een oorlogsveld. Ghostcity. Het ziet er heel verlaten uit en heel veel gebouwen zijn kapot, ingestort of moeten worden afgebroken omdat ze niet veilig meer zijn. De helft van wat er staat moet nu nog afgebroken worden. De wederopbouw van deze stad gaat tientallen jaren duren. Gelukkig hebben ze nu wel strengere regels en zones waar niet meer gebouwd mag worden. Na de tour hebben we een kopje koffie gedronken in een container. De winkels in de binnenstad hebben ze geprobeerd te vervangen door zeecontainers. Wat heel raar klinkt maar wel heel mooi is gemaakt en natuurlijk een uitkomst is voor de winkeliers. Toen we dat kopje koffie zaten te drinken met Ross zijn vrouw hoorden we ook enkele verhalen van de bevolking zelf en dan word het allemaal heel echt. We waren alledrie op de hoogte van de gebeurtenissen maar hebben nooit beseft hoe ernstig de realiteit is. Het zag er allemaal verschrikkelijk uit. Na dit kopje koffie zijn we naar Ross zijn huis gegaan om onze spulletjes te pakken en onze reis weer voort te zetten richting Akaroa. Wat gebeurt er toch een hoop in z'n korte tijd. Je maakt zoveel mee, leuke dingen maar ook minder leuke dingen. Maar nu op weg naar de leuke dingen. We waren van plan door berichten van mensen om ons heen, en vastbesloten om die dolfijnen te gaan zien. Het zal nu toch echt moeten gebeuren. Akaroa was the place to be. De weg ernaartoe was een prachtige rit. Met een uitzicht waarvan jullie zeggen dat we hebben gefotoshopt. Echt prachtig SweetAzz... We zeiden tegen "print dit plaatje op je harde schijf" en dat plaatje werd geprint, want op de camping waar we die nacht zouden verblijven was onze achterruit van de camper net een schilderij. Jammer dat de ramen toen nog niet gelapt waren. Op de camping hebben we gebeld om swimming with the dolphins te boeken. Sander wou eerst (drie keer raden) gaan vissen,maarrrrrr heeft uiteindelijk besloten om toch maar met ons mee te gaan. Waar we onze campervan hadden neergezet kon je de berg af naar beneden lopen. Maar de dames vonden de zon toch te lekker om mee te gaan, dus Sander had even tijd voor zichzelf. Toen de zon langzaam achter de wolkjes verdween begonnen de dames zich al snel te vervelen. Maar weet je dat als je je verveelt je ook bepaalde ontdekkingen doet!! Cin en Ier kwamen er namelijk achter dat hun voeten bijna identiek waren. En vonden dat wel een kodak momentje en hebben dit dus vastgelegd. Daarna zijn de dames de fles Asti gaan aanbreken die ook leegging, Spelletjes gedaan Liedjes geluisterd en toen in Bed helemaal zenuwachtig aan het maken voor de volgende dag.

Maandag 16 Januari:

Zenuwen stijgen ten top... Eindelijk het is zover, de dames voelden aan hun water, vandaag gingen ze de dolfijnen zien en hopelijk konden ze er ook mee zwemmen. Maar eerst even lekker in het zonnetje in de bikini ontbeten (Sander had weer een heerlijk ontbijtje gemaakt voor de dames die weer op hun wenken bediend werden). Na het vullen van de watertank en het legen van het afvalwater gingen we op weg naar de harbour van Akaroa. Het was slechts 5 minuten van onze logeerplek. Een leuk klein dorpje in de baai van de zee. Eenmaal aangekomen moesten we de campervan iets verder parkeren aangezien ze aan de boulevard liever geen campervans hadden, gingen we met volle bepakking (de dames) op pad naar de boot. Naar het luisteren van instructies en het aantrekken van de wetsuits gingen we aan boord van de black pearl. Het zonnetje scheen lekker en we hadden er ontzettend veel zin in. Eerst kregen we op de boot nog wat veiligheidsinstructies en gingen ze vertellen over de dolfijn die we hoopten te gaan zien. Het was een klein dolfijnsoort genaamd Hector, die in de top vijf van de uitstervende zoogdieren staat. Er zijn er namelijk nog maar 7500 en zijn alleen te vinden in New Zealand. Ze vermeerderen zichzelf ook niet snel (terwijl ze het wel dertig keer per dag doen lucky basterds) omdat het kalf twee jaar bij de moeder blijft en er dus ongeveer drie jaar tussen zit voordat er weer een ander kalfje kan komen. Ze vertelden ons ook dat we moesten proberen geluidjes te maken onder water om de dolfijntjes te lokken (ze zijn erg nieuwschierig). We mochten ze absoluut niet aanraken want ze hadden een kwetsbare huidje te vergelijken met de huid onder je ogen. Na dit verhaal denk ooooow ik hoop zo dat we ze tegenkomen want het blijven wilde dieren. De boot vertrok uit de haven en maakte snelheid.. Opeens stonden we zowat stil en iedereen 'waar zijn de dolfijnen', maar die waren er niet het bleek een heeeeeel schattig kleine pinquin te zijn die nog niet zo goed weet hoe het werkt op zee. Normaal gesproken blijven ze bij elkaar en als er een boot of iets aankomt dan zijn ze zo vertrokken en kun je ze niet meer zien. Deze schattige jonge kleine pinquin was er in z'n uppie op uit gegaan, bang voor niets en bleef dus ook gewoon zitten terwijl wij er op korte afstand van konden genieten. Toen weer verder op zoek naar de hector dolphins. Nog geen 5 minuten later zagen we er twee. Ze waren super schattig en klein, wat een mooi gezicht was dat. Deze twee dolfijnen schonken alleen geen aandacht aan ons en dus besloten we om onze zoektocht naar dolfijnen voort te zetten. Na nog geen 3 minuten kwamen we er weer een aantal tegen 'deze hadden wat meer interesse en dus besloten we om de boot stil te leggen, het trappetje uit te gooien, de vlag op te hangen en het water in te gaan. Eenmaal iedereen in het water geen dolfijn meer te zien. Allemaal gingen we geluidjes maken onder water om ze te lokken maar helaas, de dolfijntjes hadden er niet zoveel zin in. iedereen ging weer op de boot om nog een keer weer onze zoektocht voort te zetten en weer na een paar minuten een groep dolfijntjes. Ze zwommen om de boot, onder de boot helemaal geweldig ze waren zo dichtbij. Dus weer het water in: en deze keer waren ze erg geintereseerd in ons. Ze zwommen langs ons heen, om ons heen. Toen nog niet eens iedereen in het water was zwommen ze er al tussen door. Ze vonden het wel erg interesant dat getik op de goggles en de geluidjes die we maakten via de snorkel in het water. Ze bleven komen, echt helemaal geweldig en wij bleven geluidjes maken. Sander had er zelfs eentje zo dichtbij dat hij hem zou kunnen aanraken. We kunnen niet beschrijven hoe mooi dit was. En we hadden ook wel een klein beetje geluk, want de andere groep hadden niet zoveel dolfijntjes en ook niet zoveel tijd (ze vonden ons leuker haha). Het water was best koud, een wetsuit was ook echt wel nodig. Uiteindelijk weer op de boot kregen we daarom ook eerst even lekker wat warm water via een slang in ons duikpak. Dit was heerlijk en als toetje nog een heerlijk kopje warme chocolademelk met een koekje. Na nog even nagepraat te hebben over dit bijzondere soort dolfijn en het kleine aantal dat er nog van is vonden we onszelf ook wel lucky basterds. na afloop hebben we lekker warm kunnen douchen en aangezien dit een verjaardagscadeau voor Cindy was heeft Sander er ook nog een paar mooie foto's bij gekocht (Cindy is aanstaande Vrijdag 20 Januari Jarig). Na dit spannende avontuur gingen we weer naar de campervan en vergat Iris in al haar emoties haar portemonee. Helemaal flubbergasted.... We gingen onze reis weer voortzetten op weg naar de seals richting Kaikoura. We genieten steeds meer van de prachtige uitzichten die we onderweg tegen komen, omdat we ons gaan beseffen dat we over een paar dagen weer naar Nederland vliegen.
Doel was nu om een plek te gaan zoeken in het wild bij de seals in de omgeving van Kaikoura. Toen we Kaikoura voorbij waren zijn we gestopt om nog even te zoeken naar Paia's. (waar de dames heeeeeeel goed in zijn. Sander komt met een stuk of tien terug, terwijl de dames nog niets hebben gevonden, aangezien ze op hun flip flops het meest letten op waar ze hun voeten neerzetten op die rotsen). Toch vonden we het strandjutten erg leuk. Ondertussen heeft Cindy ook nog haar bril in het water laten vallen en tevens haar slipper. Natuurlijk kon Cindy deze niet zelf uit het water vissen maar moest Sander (die ondertussen al een heeeeeeel stuk bij de dames weg was) terugkomen om vervolgens de slipper van Cindy uit het water te vissen. Droge voeten had hij niet meer haha. Tussen de rotsen zagen we nog een seal, die waarschijnlijk in slaap was gevallen en nog niet door had dat de rest van de kolonie al vast op jacht was gegaan. Ook zagen we heel gaaf ini mini koraalrifjes. BTW Paia's zijn hele mooie schelpen (nu nog zorgen dat we ze door de douane krijgen, zoniet dan wordt het jailtime for us whaha). Daarna weer verder gereden om te zoeken naar een plekje bij de zeehonden. Ondertussen was het al zo laat dat het donker werd, en zijn we gestopt bij een plekje waar we van dachten dat hier de seals ook wel zouden zitten. We moesten toen ook nog avondeten en hebben jaja wel met z'n drieen ons eten gemaakt. Na het eten wou Cindy de duikpakken even uit de douche pakken, aangezien de douche erg vol stond en de hengel van Sander er ook nog voor stond, raakte ze per ongeluk de kraan aan wat ze niet doorhad en waardoor de douche aanging en ze in paniek gilde "SANDER HELP DE KRAAN SPRINGT AAN' Waardoor Sander uit een onmogelijk postitie naar Cindy toe sprong en vervolgens gewoon heel simpel het kraantje weer dicht deed. Cindy zei toen "DIE STOMME HENGEL VAN JOU OOK, DIE STAAT OOK ALTIJD IN DE WEG" Haha dit was echt grappig en Cindy was echt onredelijk. Maar ja je moet toch iemand op de kop geven. Daarna gauw naar bed want we moesten de volgende morgen weer vroeg uit om voor Sander een visboot te regelen en de dames zouden die middag gaan duiken.